Ralf Buntinx redt een moeder en haar dochtertje van de verdrinkingsdood

Begin augustus maakt Ralf Buntinx met vrouw en drie kinderen een uitstap naar de Rursee in de Duitse Eifel.  Bij een steiger waarrond volop gezwommen wordt, gaan de zwempakken aan. Ralf houdt vanop de kant een oogje in het zeil. Ineens loopt het mis: een meisje springt vanop de steiger in het water. De moeder panikeert en springt met haar gsm nog in de hand achter haar aan. Niemand komt weer boven.

Ralf:  Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik sprong. Eerst haalde ik het meisje boven. Ze huilde, daardoor wist ik dat ze in orde was. Ik zette haar op de oever en dook terug in het water, naar de plek waar ik dacht dat de moeder was. Een hand greep mijn been. Ik liet me zakken. De vrouw was in paniek en het kostte me veel moeite om haar boven water te krijgen en naar de kant te brengen. Daarna hebben omstaanders haar en haar dochtertje verder geholpen. Geen van beide kon zwemmen, door haar moederinstinct was de vrouw gewoon gesprongen.

 Je had zelf kunnen verdrinken…
Ja, ik deed het zonder nadenken. Er jaagt op zo’n moment heel wat adrenaline door je lijf. Achteraf gezien was het niet het meest veilige. Het ging ook zo snel. Alles samen misschien 40 seconden.

Je kwam in de krant met je heldendaad.
Ben ik een held?  Moest het gebeuren met een van mijn kinderen, dan hoop ik dat iemand anders hetzelfde doet. We zijn daarna gewoon verdergegaan. We vertelden het achteraf in de familie en tegen een paar vrienden. Een van hen heeft het doorgegeven aan de pers. Het ging rond als een vuurtje. Niet veel later belde de burgemeester van Lanaken om mij te bedanken en te feliciteren.

Had je dit van jezelf verwacht?
Natuurlijk niet. Maar ik probeer wel altijd te helpen waar ik kan. Af en toe moet je iets gewoon DOEN. Ik heb geen schrik om mijn handen vuil te maken…  of mijn borst nat te maken.